اشعار

آمـد رمـضـان و تـا خـدا مـا را بُــرد            تـا چـشـمـۀ روشـن دعــا مـا را بُـرد
ما را ز لـبـاس عـافـیـت عـریان کرد            تا سـبـزتـریـنِ سـجـده‌هـا، مـا را بُرد

*************
آمـد رمــضـان و کـاش مـی‌دانـسـتـی            ای کُـشـتـۀ آب و آش! مـی‌دانــســتـی
دنیاست که می‌خورد تو را با شهوت            کـاش ای دل آش و لاش! می‌دانـستی

*************
آمد رمضان و دست شیطان بسته‌ست            درهای زمین به روی انسان بسته‌ست
وقت ست ز سمت معـصیت برگردی            چون راه گناه، ای مسلمان بسته‌ست!

*************
ماه رمضان و جان تو در خواب ست            رخوت زده‌ای، جهان تو در خواب ست
هـنگـام سحر، لـبان جـسمت بـازست            اما دل شب نشان تو، در خـواب ست

*************
مــاه رمــضـان و سـفــره افــطــاری            هـنگـام سحر، َنـفَـس َنـفَـس، بـیداری
از روزه اگـر هـمـین َقـدَر می‌فـهـمی            مصداق ریاضت است و خود آزاری!

*************
ماه رمضان و روزه‌ای ...؟ معلوم ست!            در حسرت آب و کوزه‌ای! معلوم ست
بسـتـه‌ست لـب تـنت، ولی جـانـت نه            غم می‌خوری و ُرفوزه‌ای! معلوم ست

*************
آمد رمضان، ز خواب غـفلت برخیز            گـل کـرد سـپـیـدۀ سـعـادت، بـرخـیـز
بشکاف فلک را و چو حافظ، سرمست            طرحی دگر انداز و ز عادت برخیز

یک قطره اشک شرم مرا «یم» حساب کرد            کوثر حساب کرد، و زمزم حساب کرد

آهِ یـکى گـرفـت، به پـاى هـمه نـوشت            ما باهـم آمـدیـم که با هم حـسـاب کرد

با این خدا هرآنکه طرف شد ضرر نکرد            یک دم صدا زدیم، دمـادم حساب کرد

کارم اگر نداشت پس اینجا چه می کنم            منّت سرم گذاشت مرا هم حساب کرد

مـعــلــوم بـود آبــرویــم را نـمـی‌بــرد            از اولـش گـنـاه مـرا کـم حـسـاب کرد

اول بـنـا نـداشـت حـسـابـم کـنـد ولــى            وقتى که دید فاطمه دارم، حساب کرد

این گریه قابلیت غفران نداشت که…            پس روى گریه‌هاى محرم حساب کرد

فرمود “بالحسین” بگو، گـفـتم و خرید            یعـنى مـرا دومرتـبـه آدم حـساب کرد

چیزى نمانـده بود که بیـرونـمان کـنند            ممنون حیدریم که درهم حساب کرد…

در سـیـنـه‌ام آهـی ز غـم آکـنـده بـاشـد            این بنده از خوابِ گران شرمـنده باشد

دارد به آخـر می‌رسد این مـاهِ رحمت            چـشـمم به دستانِ تو که بخـشـنده باشد

در مخـتصر ساعاتِ باقـیـمانده از ماه            عبدِ تو این را با نـدامت خـوانـده باشد

در بـاغ احـسـانِ تو گر یاسی نـچـیـدم            هرگونه تقصیر و قصور از بنده باشد

این روزهـای واپـسـیـن دل بـی‌قـرارم            تـرسـم هـنوز بارِ گـنـاهـم مـانـده باشد

ترسم از این که سهـمم از ماهِ کرامت            تـقـصیـرِ باقـیـمـانـده در پـرونـده باشد

در آخرین شبهای ماهِ عـفـو و بخشش            این دل به امـیـد تـو جـانـا زنـده بـاشد

قـطعـاً نـگـاهِ مـهـربـانـت در شبِ قـدر            کـوهِ گــنـاهـانِ مــرا ســوزانـده بـاشـد

مـن کـه بـه مـاهِ رحـمـتـت امــیـدوارم            مـاهـی که ایـامش همه فـرخـنـده باشد

یا رب ز درگاهت مـرانی این گـدا را            دسـتـانِ او خـالـی و سر افکـنـده باشد

هر چند میدانم تو می‌بخشی در این ماه            هر دل که از حُـبِّ عـلـی آکـنده باشد!

پـاک در بـنـدگی‌ام قـافـیـه را باخـتـه‌ام            فرصتی را که به من داد خدا، باخته‌ام

یک طرف دست تهی ازطرفی فرصت رفت            بازهـم عـمـر دوسـر باخته را باخته‌ام

من که از دوست به غیر از خودِ او خواسته‌ام            متن دل را به هـمین حـاشیه‌ها باخته‌ام

مست از میکده‌ها سهم خودش را بُرده            من ولی حـال دعـا را به ریـا باخـته‌ام

نفس هر طور که میخواست مرا بازی داد            سر و پا را به همین بی‌سر و پا باخته‌ام

در پس پرده حنایم چقدر بی‌رنگ است            آبـرویی که تو دادی هـمه جا، باخته‌ام

باختن در همه اوقـات ولیکن بد نیست            مـن دلـم را به غـم کـربـبـلا بـاخـتـه‌ام

باخـتم دل به حسین و به حقـیقت بردم            سجدۀ شکـر کنم بس که به جا باخته‌ام

از همان بار که چشمم به ضریحش افتاد            دل جدا بـاخـته و عـقـل جـدا باخـتـه‌ام

هر کار می‌کـنم که نلـغـزم نمی‌شود            در حفظ توبه عـزم مصمم نمی‌شود
باید که سیل نفـس مرا شستـشو دهد            تطهـیر من به بارش نم نم نمی‌شود

هر قدر هم هوای مرا داشت لطف تو            امـا دوبـاره بـنـده‌ات آدم نـمـی‌شـود

آخـر کجا فـرار کـنـم از حکـومـتت            وقـتی که مهـربانی تو کـم نمی‌شود
تو خـواستی که آمـده‌ام، بی‌اراده‌ات            هرگز بـساط تـوبـه فـراهم نمی‌شود
دنبال مستحقی اگر، دست من بگیر            بیچاره تر از آنچه که هستم نمی‌شود
من را بخر اگرچه به دردت نمی‌خورم            چیزی که از بزرگی تو کم نمی‌شود
کارم اگر گره بخورد گاه بهتر است            این بندگی به جز گره محکم نمی‌شود
من زخـمی محـبّـتم و شکـر می‌کنم            بی زخـم سینه لایق مـرهم نمی‌شود
ما روزه‌ایم و روضه نشیـنیم بیشتر            مـاهـی برای ما که محـرم نمی‌شود
ما کشته‌های روضه و او هم قتیل اشک            این دو جدا دقیقه‌ای از هم نمی‌شود
آن لحظه‌ای که خورد زمین بین قتلگاه            هرگز غمی به سختی این غم نمی‌شود
تنها که شد به دور تنش حلقه‌ها زدند            چون اوعقیق سرخ به عالم نمی‌شود
آنقدر ضربه خورد ز جسمش اثر نماند            گل در گلاب این همه مبهم نمی‌شود

خدا حافـظ مـاهِ ذکر و مناجات            خدا حافـظ لحـظه‌هایِ ملاقـات

خـدا حـافـظ افـتـتـاحِ سـحــرها            به ما می‌شد نیمه شب چه نظرها

خـدا حـافـظ مـاهِ خـوبِ خـدائی

کـریـم الـعـفـو، یا الـهـی الـهـی

خدا حافـظ سفـره‌هایِ ضیـافت            به ما کـردی بارِ دیگـرِ عنایت

خدا حافـظ سـوز و نـاله یا رب            خداحافظ اشک و روضه هرشب

خـدا حـافـظ مـاهِ خـوبِ خـدائی

کـریـم الـعـفـو، یا الـهـی الـهـی

خـدا حافـظ تـشـنگی دمِ افـطار            نـنـوشیدنِ آب، شـبـیهِ عـلـمدار

خدا حافظ گـریه با دلِ بی‌تـاب            جدا شد زینب چگونه ز ارباب

خـدا حـافـظ مـاهِ خـوبِ خـدائی

کـریـم الـعـفـو، یا الـهـی الـهـی

از تو شرمنده شدمْ من به خودم بد کردم            ماهِ رحـمت سِـپری شد و نَشد برگردم

در مـناجات تو بودم پیِ حاجات خودم            آخـر ماه فـقـط …. رویِ سـیـاه آوردم

تو غفوری تو رحیمی تو رئوفی تو کریم            من سراپا غم و آهم، من سراسر دردم

گونۀ سرخ من از شرمِ حرم زرد شده            از خودم خسته‌ام از توبۀ خود دلسردم

زیرِ دِیْـنِ تـوأم، العـفـو، الهی بِه حسین            بـنده‌ای عـاصی‌ام امّا نوکـر این مَردم

هـمۀ توشۀ این بـنـده شده شـش گـوشه            دل به لطف و کرمِ شاه حرم خوش کردم

تَهِ گودال زمین خورد که من برخیزم            دست وپا زد که نگویم دست و پا گم کردم

متوسّل به شهـیـدم…. به سرِ بر نیـزه            عهد بستم کمکم کن به سویت برگردم

جـنـسِ تَـرَکـها روی لبها فرق دارد            لـبـهـای مـا با لَـعْـلِ آقـا فـرق دارد

مـا پـای سفـره آبْ می‌نـوشـیم آری            پس روضه‌ها با روزۀ ما فرق دارد

لب تـشنـه‌ایم اما نَه در بینِ بـیـابـان            حتماً عطش در حُرمِ صحرا فرق دارد

آتـش اگـر افـتـاده بر جـان و تن ما            لب تشنه جـنگـیـدن خدایا فرق دارد

لب تشنه و زخمی به میدان رفت ارباب            وقتِ عطش سینه زدن‌ها فرق دارد

هربار می‌افـتاد می‌گـفـتـند… حمله            آیا غـمَـش با داغ زهـرا فـرق دارد

ای روزه‌دارِ روضه‌خوانْ اشک من و تو            روزی کـه بـرگـردد آقـا فـرق دارد

خـبـر آمـد کـه بـهــار دل مـا آمـد بـاز            مــژدۀ کـم شـدن فـاصـلـه‌هـا آمـد بـاز

از لـب عــرش خـداونــد نـدا آمـد بـاز            بـنـدگـان مـاه خـدا، مـاه خـدا آمـد بـاز

من که پابند هوس‌ها و گـناهم چه کنم؟

ندهـد گر که خـداونـد پـنـاهم چه کـنم؟

خبر آمد که کریم آمد و در وا‌شده است            سفره پرداز قدیم آمد و در وا‌شده است

اسم رحمان و رحیم آمد و در وا‌شده است            ماه قـرآن عـظیم آمد و در وا‌شده است

آی مردم! به خـدا ربِّ رحـیـمی داریم

تـوبـه آریـد، خـداونـد کـریـمـی داریـم

ای که بخشندۀ هر جرم و گناهی، العفو            به پشـیـمان شدگـان نیز پـناهی، العـفو

من پشـیـمان شده‌ام؛ نیم نگـاهی، العفو            یــا الــهـیّ و الـهـیّ و الـهـی، الـعــفـو
سـائـلی را به سر سـفـرۀ خود راه بده

من گـدای توأم ای حضرت الله، بده!-

یارب این سوخته دل را که محک لازم نیست            بچه‌ای را که کتک خورده، فلک لازم نیست

گرد خوان تو فقیرم من و شک لازم نیست            تا سر سفره حسین است نمک لازم نیست

بـاز بـا روضۀ اربـاب، مرا بخـشیـدند

ذکر من شد عطش و آب، مرا بخشیدند

در سحر چشم که گریان بشود خوب‌تر است           سائلت پـاره گریبان بشود خوب‌تر است

گرچه موسی‌ست مناجاتی طور تو ولی           گر خدا همدم چوپان بشود خوب‌تر است

روسیاهی که به هـمراهی خـوبان برود           بر در کهف نگهبان بشود خوب‌تر است

ابر رحمت توئی و از همه من تشنه ترم           تشنه گر خرج بیابان بشود خوب‌تر است

انـدکی نـیز مرا هم بنـشان پیـش خودت           میزبان همدم مهمان بشود خوب‌تر است

به طـبـیـبان دگر نـسـخـۀ ما را مـسـپـار           درد با دست تو درمان بشود خوب‌تر است

تا درسـتم نکـنی دست از این در نکـشم           این گدا دست به دامان بشود خوب‌تر است

بعد هر معصیت از خوف به‌هم می‌ریزم           عبد اگر زود پیشمان بشود خوب‌تر است

آنـقـدر سـیـنـه زنم تا که نـجـاتـم بـدهـی           آتش اینگونه گلستان بشود خوب‌تر است

گر بـنا هـست کـسی واسـطـۀ ما بـشـود           ضامنم شاه خراسان بشود خوب‌تر است

اشک خوب است که با مرثیه آغشته شود           فیض وقتی که دو چندان بشود خوب‌تر است

دوست دارم دم افـطـار کمی تـشنه شوم           نوکر شاه که عطشان بشود خوب‌تر است

نام ارباب خودش مظهر اسماء خـداست           ذکر العفو حسین جان بشود خوب‌تر است

وای بر من که دگر بال وپَری نیست که نیست           سحر و نافله و چشم تری نیست که نیست
در من خسته پس از این همه سال آزادی           حال جز توبه شکستن هنری نیست که نیست

چشم ها هرز شد از بس که تنزل کردند           آه،در چشم، حیا و حذری نیست که نیست

من به هر در که زدم رو به دلم باز نشد           جز در مرحمتت حال دری نیست که نیست
جزهمین روضه،همین اشک،همین لحظۀ ناب           در جهان هیچ کجایش خبری نیست که نیست
روزه بودم، اثـر روضه مـرا پاک نمود           که بجز اشک دوای دگری نیست که نیست
بـعـد یـک گـریـه بـارانـی عــاشـورایـی           از سیاهی گنـاهم اثـری نیست که نیست
خواهـرش جانب گـودال دویـد و می‌دیـد           بر تن زخمی ارباب سری نیست که نیست

سفره باز است، بیایید، غذا آماده است            هرکجا صحبت توبه است، خدا آماده است

شهر را با خبر از سفرۀ احسان سازید            آن کریمی که کشد ناز گدا، آماده است

خوب یا بد همه آئید که دعوت شده‌ایم            که در این بزم برای همه، جا آماده است

قبل از آنی که دهان باز کند هر بیمار            پیش رویش همه اسباب دوا آماده است

پَـر پـروازی عـنایت شده بالی بـزنـیم            اهل عصیان به کجایید؟ هوا آماده است

چه شود این سحر جمعه بگوید زهرا:            که برات سـفـر کـرب‌و‌بـلا آماده است

از گـرد ره رسیـده‌ام و آخر شب است           این تازه‌ کار نوکر زهرا و زینب است

من دست خـالـی آمده‌ام دست پُـر توئی           فرق خدا و بنده همین اصل مطلب است

جـا مـانـده‌ام ز مـاه نـبـی ایـهـاالـکـریـم           رحمی به عبد خسته که در تاب و در تب است

آنـقدر تا به حال که بخـشیـده‌ای ببخـش           زیرا شبیه بخشش یک ماه امشب است

کار تو بخـشـش است و قـبولی توبه‌ها           اما همیشه کار من العـفو و یا رب است

دارد دوبـاره دست گـنه بسـته می‌شـود           تقدیر من ز لطف تو احیای هرشب است

ذکر عـلی عـلی است صفـای زبان من           ذکر حـسین حسین مرا زینت لب است

هی می‌زنم به سینه به مُـشت گـره شده           یاد شکسته سینه که در زیر مرکب است

می‌گفت خواهری به دل خون و سر زنان           ای وای قـتـلـگـاه ز نـیـزه لـبا لـب است

ای کـشـتـۀ فـتـاده بـه هـامـون، بـرادرم           جسمت چقـدر زیر سنان نامرتب است

تیر سه شعـبـه‌ای که فرو رفـته بر تنت           بر قلب تو نخورده که بر قلب زینب است

رمضان است رفیقان! همه بیدار شویم            همه بیدار در این فرصتِ سرشار شویم

زیر سنگـیـنی اعـمالِ پـریـشان مُردیم            رمضان است، بیـائـید سبک‌بـار شویم

می‌تـوانـیم در این ماه به قـرآن برسیم            می‌تـوانیم در این ماه، عـلـی‌وار شویم

مـاهِ مـهـمـانیِ حـقّ است، بیـائـید همه            تا نمک‌خوردۀ این سفـرۀ افـطار شویم

چـشم‌ها را بـتکـانـیم در این ماهِ زلال            با دو آئـیـنـه هـمه راهـیِ دیـدار شـویم

زین کنیم اسب، رفیقان سفری در پیش است            جای اُتراق نَه این‌جاست، خبردار شویم

سِرِّ سی جـزء به سی روز فرو می‌آید            هان! رفـیـقان! همه آئـینۀ اسرار شویم

یازده ماه گذشت و خبـر از عشق نشد            با خداوند، در این ماه مگـر یار شویم

رمضان است رفیقان! همه بیدار شویم            همه بیدار در این فرصتِ سرشار شویم

باز هـم دارد به من مـولا محبت می‌کند           بین خوبان از من بد نیز دعـوت می‌کند

توبه کن، آغوش وا کرده خدای مهربان           گوش کن تا بشنوی دارد صدایت می‌کند

من فراری‌ام ولی، دائم خودش دنبالم است           در بـزرگی و کـرم دارد قـیـامت می‌کند

می‌شود محبوب مولا، نور چشمی می‌شود           از گـناهـش هرکه اظهـار ندامت می‌کند

هرکسی یک جور در این راه خالص می‌شود           شیـعـیـان را آزمـایـش با ولایـت می‌کند

هر که در پای ولایت مثل زهـرا ایستاد           اجر و مزدش را خود حیدر ضمانت می‌کند

ما دعای دست مجروحیم، زینب شاهد است           هر چه بر ما می‌رسد زهرا عنایت می‌کند

در میان کوچه تنها بود، بی بی را زدند           هر که زهرایی شود احساس غربت می‌کند

ریشه‌هـای چـادر خاکی امید شیعه است           گریه کن ها را خود زهرا شفاعت می‌کند

پایانِ مهمانی و دیگـر فـرصتی نیست            دل کندن از این سفره کار راحتی نیست

از خـوب هایِ خوب تا بـدهـایِ بد را            قلباً پذیرفـتی و گـفـتی: دعوتی نیست!

در سجده‌هایِ شکر چشمانم پُر از اشک            دل بردن از چشم تو هم بد عادتی نیست

وقتِ اذان افـتـاد سـمـت مـن نـگـاهـت            داری هوایم را و جایِ حسرتی نیست

ذکـرِ «لکَ صمتُ» دم افـطـار یعنی؛            «أنت إلهی» پس به شیطان رغبتی نیست

از استجابت های تو بعـد از شبِ قدر؛            می‌گردم و در دست هایم حاجتی نیست

«ألغوث» هایم نذرِ «خلصنا من ٱلنار»            جوشن به تن دارم! خیالِ وحشتی نیست

آوردم و بخـشیدی و شـرمنـده کـردی            در اینکه «غفّار ٱلذنوبی» صحبتی نیست

شرمنده‌ام پس خط بزن با دست رحمت            هرگونه عصیان را اگر که زحمتی نیست!

با یا علی، خدا را با اشک چشم خواندم            با فاطمه دعا را با اشک چشم خواندم

وقت اذان مغرب، چشمم به سفره تا خورد            آیات هل اتی را با اشک چشم خواندم

دل مُـرده بـودم اما زنـده شدم دوبـاره            تا ختم الانبیا را با اشک چشم خواندم

دیـدم دلم گـرفـته، ذکـر حـسن گـرفـتم            با دوست ربّنا را با اشک چشم خواندم

وقتی در اوج گرما بی‌تاب و تشنه بودم            سالار کـربلا را با اشک چشم خواندم

فـوراً مرا خریـدند، هر بار پنج تن را            پنهان و آشکارا با اشک چشم خواندم

وقـتی دلم شکـست و یـاد حسین کردم            با خویش روضه‌ها را با اشک چشم خواندم

عالم به گریه افتاد، تا شرح غارت آن            مظلوم سر جدا را با اشک چشم خواندم

حـتی کفـن نکـردند آن پـیکـر رهـا را            جریان بوریا را با اشک چشم خواندم

از غربتش زبانم وقتی به لکـنت افتاد            باقـی ماجـرا را با اشک چشم خواندم

دارد غـروب مـاه خـدا می‌رسد رفـیق            پایان اشک و سوز و نوا می‌رسد رفیق

تا اینکه مـاه لطـف خـدا می‌شود تـمام            اتـمـام کـار اهـل بـکـا مـی‌رسد رفـیق

مـاه خــدا تـجـلّـی پــرواز بـنـده اسـت            پایان پَـر زدن به هـوا مـی‌رسد رفیق

قطع یقین بدان که در این ماه؛ عاقبت            با افـتخـار عـیـدی ما مـی‌رسد رفـیـق

فـردا گــدا بـرای گــدایـی کـجـا رود؟            پـایـان کـار شاه و گـدا می‌رسد رفـیق

این گریه‌های ما به خدا بی‌نتیجه نیست            برگ ضمانـتی ز رضا می‌رسد رفیق

هرکس که راه و شیوه او خط رهبری است            محشر به خدمت شهـدا می‌رسد رفیق

هم عاقبت به خیر و هم اینکه شود عزیز            هر کس به محضر علما می‌رسد رفیق

بـاور کـنـیـد با نـظـر لـطـف فـاطـمـه            روزی برات کرب و بلا می‌رسد رفیق

بعد از سه ماه گریه برآن شاه تشنه لب            باز این چه نوحه وچه عزا می‌رسد رفیق

بهـتـرین فـصل دعـا بود نمی‌دانستم            مـرغ آمین همه جا بود نـمی‌دانـستم

یا كریم دل من سی شب و سی روز تمام            در قـفـس بود و رها بود نمی‌دانستم

ندهد فرصت گفتار به محتاج، کریم            لطف، بی‌چون و چرا بود نمی‌دانستم

عابر كوچۀ دلتنگی و حیـرت بودیم            خانۀ دوست كجـا بود؟ نـمی‌دانـستـم

و خدا را به علی! باز قسم خواهم داد            صحبت از عشق خدا بود نمی‌دانستم

سفره دارد جمع می‌گردد، گدا را عفو کن           باز هم خوبی کن و این مبتلا را عفو کن

دیگر از این توبه‌ها دارم خجالت می‌کشم           یا رب این شرمندۀ غرق خطا را عفو کن

بـر در این خـانه من بهـر امـیـدی آمـدم           پس، نگیر از من تو این حال و هوا را، عفو کن

دست خالی آمدم، با دست خالی می‌روم           یا کـریم این روسیاهِ بی‌نـوا را عـفو کن

پیـش مردم آبـروی بـنده‌ات را حـفظ کن           خوب و بد، در هم بخر، ای یار، ما را عفو کن

جان آقای خـراسان، جان سلطان غریب           هم وطن‌های علی، موسی الرضا را عفو کن

من گنهکار و تویی غفار، یا رب الحسین           جـان اربـابـم بیا این بـنده‌ها را عـفو کن

بوده‌ام این روزها مصداق فابک للحسین           گـریـه کـن‌های غـم کـربـبلا را عفو کن

جان آن که دست و پا می‌زد به زیر تیغ و تیر           حُـرّ تـوبـه کـردۀ بـی‌ادعـا را عـفـو کـن